„Czesław Leciński ps. „Szef Czesiu”, syn Władysława i Stanisławy z domu Buśko, urodził się 18 grudnia 1921 roku w Kębłowie, powiat Wolsztyn. Ukończył 4 klasy szkoły powszechnej, po czym uzyskał zawód rzeźnika. W czasie II wojny światowej brał udział w walkach partyzanckich we Francji, gdzie został ranny w rękę. Po zakończeniu działań wojennych w 1945 roku wstąpił do Wielkopolskiej Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Warta”. Działał jako podkomendny Jana Skiby, dowódcy placówki Rakoniewice. Został zaprzysiężony i wcielony do oddziału „Rycerz” podległemu dowódcy obwodu Wolsztyn kpt. Janowi Wosiowi. WSGO „Warta” była konspiracyjną jednostką Wojska Polskiego, stojącą przy Prezydencie Władysławie Raczkiewiczu, prowadząc walkę w obronie ludności polskiej i suwerenności Państwa Polskiego. Dowódca „Warty” dokonał jej samorozwiązania 15 listopada 1945 roku, jednak żołnierze nie zostali zwolnieni od przysięgi ani zobowiązani do ujawnienia się. Na tej podstawie dalej prowadzono działania w ramach oddziału „Rycerz”. Po przejściu dowódcy Jana Skiby na Ziemie Zachodnie dowództwo nad oddziałem przejął Czesław Leciński ps. „Szef Czesiu”, aby prowadzić walkę z ówczesnym aparatem przymusu. Oddział liczył około 35 ludzi, posiadał mundury, po lewej stronie widniały ryngrafy w kształcie biało-czerwonego serca z napisem „AK”. Uzbrojenie stanowiły karabiny i pistolety przekazane od ludności cywilnej, zdobyte od funkcjonariuszy MO i UB. Grupa „Rycerz” od marca do października 1946 roku dokonała szeregu akcji zbrojnych na posterunki MO i UB rozmieszczone na terenach powiatów: wolsztyńskiego, nowotomyskiego i kościańskiego.W nocy z 22 na 23 kwietnia 1946 roku oddział „Szefa Czesia” zaatakował funkcjonariuszy UB w Jabłonnie. Wezwane na pomoc grupy operacyjne MO i UB z Wolsztyna i Nowego Tomyśla starły się ze sobą w ciemnościach otwierając do siebie ogień. Wynikiem tej pomyłki była śmierć funkcjonariusza UB Józefa Gaika oraz milicjanta Mariana Warno z Wolsztyna. Grupa Lecińskiego wycofała się do lasu. 9 maja 1946 roku dochodzi do kolejnego starcia zbrojnego w Albertówku w powiecie nowotomyskim z oddziałami MO, UB i WP. 21 maja 1946 roku wieczorem ludzie „Szefa Czesia” zatrzymali pociąg na trasie Opalenica – Grodzisk Wlkp., aby rozbroić jadącego w nim komendanta posterunku MO w Rakoniewicach. W sierpniu przeprowadzili wiele akcji mających na celu rozbrajanie funkcjonariuszy MO i UB oraz zastraszanie członków i sympatyków PPR. 16 października 1946 roku „Szef Czesiu” postanowił się ujawnić, ale mimo gwarancji bezpieczeństwa, został aresztowany wraz z innymi członkami oddziału. Wolsztyński UB wszelkimi, dostępnymi środkami starał się ująć Czesława Lecińskiego. W maju 1946 roku zatrzymano 14-letnią Wandę i Benona Lecińskich, rodzeństwo Czesława. Po trzytygodniowym pobycie w areszcie, w trakcie którego byli wielokrotnie przesłuchiwani, zostali zwolnieni. Niełatwo jest ocenić przesłanki, jakimi mógł kierować się „Szef Czesiu”, w czasie swojej działalności poza strukturami WSGO „Warta”. Według jednych kierował się chęcią zysku, dla innych był doskonałym żołnierzem, lecz trudnym do dowodzenia. Rozprawa przeciwko organizacji „Rycerz” odbyła się 30 maja 1947 roku przed Wojskowym Sądem Rejonowym w Poznaniu. W tym procesie skazano m.in. Czesława Lecińskiego na 6 lat więzienia, 3 lata utraty praw publicznych i obywatelskich praw honorowych.”
fragment książki Krzysztofa Błaszczyka
pt. „ Z dziejów organizacji Niepodległościowych
w Wielkopolsce w latach 1945-1956”
Cz. Leciński w latach 40-stych. Grób rodzinny Lecińskich na cmentarzu w Kębłowie.
Miejsce z którego pochodził Cz.Leciński przy ul. Łąkowej 2 w Kębłowie.
