W Kębłowie  nadal  w użyciu jest gwara Zachodniej Wielkopolski. Nie jest ona odbiciem języka szlacheckiego, bądź mieszczańskiego, lecz jest żywym językiem ludzi zasiedziałych na swoim miejscu od setek lat.  Język ludzi mieszkających na wsi był w minionych latach lekceważony i pogardzany przez szlachtę i poetów, a owa nieżyczliwa postawa utrzymana została do czasów współczesnych. Jestem przekonana, że można  podtrzymać naszą odrębność językową i chronić ją, unikając gwałtownego zacierania różnic w procesie integracyjnym. Interesującą postacią w swojskim krajobrazie był Jan Hełmiński urodzony w 1874 roku w Kębłowie.  Dzięki doskonałej pamięci i umiłowaniu rodzimej historii był chodzącą kroniką naszej miejscowości, był takim naszym Sabałą. Poniżej przedstawiam opowiadania i legendy dotyczące Kębłowa. Niektóre opowiadania napisałam na podstawie gawęd zasłyszanych od Jana Hełmińskiego, który mieszkał w szóstym domu ode mnie, czyli inaczej mówiąc, w bliskim sąsiedztwie. 
Odnotować również należy fakt, że gwara wielkopolska w Kębłowie badana była w 1951 roku przez Zenona Sobierajskiego z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Badania te opublikowane zostały w pracy prof. Sobierajskiego pt. "Teksty gwarowe". 

Jan Hełmiński