Każdego roku  poznajemy nowe fakty z historii  Kębłowa, przybywają nowe wyjaśnienia i  informacje o zdarzeniach, co do których wydawało się, że są już dobrze rozpoznane. Wartością samą w sobie jest chęć poznania obiektywnej prawdy historycznej, natomiast zapominanie w historii polega na nie przypominaniu. Jesienią 1999 roku  miało miejsce pierwsze archeologiczne wniknięcie w strukturę średniowiecznego miasta, podczas którego znaleziono ślady osadnictwa z V w. p.n.e.  Tak więc udokumentowane osadnictwo Kębłowa sięga czasów osadnictwa w Biskupinie. Innymi dowodami  prastarego osadnictwa  na terenach bezpośrednio przylegających do   Kębłowa  są  cmentarzyska  popielnicowe. To najstarsze osadnictwo  rozwijało  się na wydmach polodowcowych, których w naszej  okolicy jest wiele. Takie usytuowanie siedlisk ludzkich dawało  naturalną obronę  przed wrogami i zapewniało dostatnią egzystencję dzięki bogatej w różnorodne gatunki ryb rzece Obrze, zasilanej przez wlewy z rzeki Odry, rozległym bagnom i przepastnym borom obfitującym w zwierzynę. "Trzeba pilnie pamiętać o tym, że były czasy - w skali perspektywy historycznej - w których nie było jeszcze późniejszej Wielkopolski, ani późniejszego Śląska, nawet pod postacią kraju Polan, czy zespołu plemion Śląskich. Że były pewne formacje plemienne w stanie ciągłego narastania, że nie było przesądzone, czy Wielkopolska nie sięgnie po środkową Odrę. To, co jest dla nas dzisiaj oczywiste, stało się rezultatem rozwoju, w którego toku tej oczywistości jeszcze nie było".

Wiek XVI to dla majętności kębłowskiej okres rozdrobnienia gospodarczego spowodowanego podziałami spadkowymi. Położenie na granicy Wielkopolski i Śląska powodowało, że przez komorę celną w Kębłowie przewożone były różnorakie dobra. Najbardziej znane są obroty towarowe na komorze celnej z 1586 roku, a należały do nich: pszenica, zboża różne, mąka, ser, słonina, masło, śledzie, woły, bydło pospolite, cielęta, owce, kozy, świnie, konie, skóry różne, a najwięcej skór baranich, wełna, len, konopie, pierze, łój, czerwona farba dla sukienników, piwo, gorzałka, żelazo, cyna, różne płótna, noże, papier, kamienie młyńskie, szczotki, ołów. Przez komorę celną kębłowską w roku 1586 przejechało 9847 postawów sukna, a przez komorę zbąszyńską 6316 postawów. Wielkie obroty wiążą się w dużej mierze z bezpośrednim sąsiadowaniem z terenami znakomicie prosperującymi gospodarczo, a więc z Grodziskiem, Wielichowem, Stęszewem, Poznaniem. W omawianym 1586 roku przez Kębłowo wwieziono 108 kamieni młyńskich i jest to ilość sama w sobie imponująca. W ocenie znanego historyka - Gerarda Labudy, zachodnia granica Polski należała przez wieki do najbezpieczniejszych. 

Dla celów podatkowych władze okupacyjne sporządziły indagandę,  przedstawiającą stan społeczno - gospodarczy miasta. W indagandzie zapisano, że miastem w roku 1793 roku rządził burmistrz - Bartłomiej Zygalski i rajcy - Kajetan Stroiński, Paweł Gwiazdowski i Wincenty Wróblewicz. Kębłowo należało do rodziny Bielińskich do 1793 roku, kiedy to razem z całymi dobrami widzimskimi nabył je książę Oranien, późniejszy król Niderlandów.  Książę Oranien był jednym z największych kolonizatorów na nowo nabytych terenach, jednakże nie należy mylić tutaj akcji kolonizacyjnej z germanizacyjną. Paradoksalnie to zabrzmi, ale do ożywienia gospodarczego Wielkopolski doszło po wcieleniu tych ziem do Prus. Pierwszą inwestycją nowej władzy było uregulowanie największej rzeki naszych terenów - Obry, która z powodu małego spadku terenu tworzyła od Kościana poprzez Przemęt, Kębłowo,  Świętno do Kargowy  i Kopanicy  wielkie bagna i trzęsawiska. Swobodny odpływ wody był utrudniony poprzez znajdujące się na rzece młyny wodne pod Kębłowem, Obrą, Jaromierzem, Kopanicą i Zbąszyniem. Wody rzeki Obry nie były efektywną siłą napędową dla młynów wodnych, gdyż niekiedy wody brakowało jak na przykład w latach 1629 - 1630, czy 1689, ale były też lata nadmiaru wody, kiedy to wielka fala powodziowa rzeki Odry wdzierała się na rozlewiska obrzańskie. Dopiero regulacja brzegów rzeki Odry spowodowała, że katastrofalne powodzie rzadziej nękały dolinę Obry. Zaborca pruski wcielił w życie wcześniejsze, polskie zamiary uregulowania  brzegów dzikiej  rzeki Obry. W latach 1799 - 1806 wykopano 158 km kanałów: Kościański, Północny, Południowy, Mosiński, Wincentowski, Dźwiński., a prace te kosztowały 109253 talary. Mimo zaangażowania ogromnych sił i środków, melioracja nie dała spodziewanych rezultatów ekonomicznych. Spadek wody był w wielu miejscach odwrotny od zamierzonego. Pożądane efekty melioracyjne uzyskano  dopiero w 1850 roku, kiedy to ilość zbieranego siana wzrosła, z każdym rokiem zwiększała się ilość ziemi ornej. Endemicznymi na naszych terenach były owce wrzosówki, którym odpowiadały podmokłe łąki rzeki Obry. Realnym zagrożeniem dla terenów doliny rzeki Obry była wielka powódź 1997 roku. Katastrofy udało się uniknąć dzięki spontanicznemu wysiłkowi mieszkańców wielu wsi, między innymi z Kębłowa, Obry, Świętna, a także Wolsztyna, którzy pod przewodnictwem Henryka Matysika - wójta z Kolska obronili wały prawego brzegu rzeki Odry od Młynkowa do Bojadeł. Nie będzie przesadą jeśli powiem, że było to bohaterstwo czasu pokoju, w atmosferze pospolitego ruszenia. Wielkie nieszczęście spotkało Kębłowo 9 maja 1823 roku, kiedy to spłonęło całe  miasto razem z kościołem parafialnym. Podstawowy materiał budowlany, a więc drewno, czerpano z borów kębłowskich, porastających te tereny przez wieki.  Z drewna wznoszono kościoły, budynki mieszkalne,  zabudowania gospodarcze i  mosty. W myśl obowiązującego od początku XIX wieku Pruskiego Prawa Krajowego nie można było już po pożarze w 1823 roku  budować ponownie budynków drewnianych. W wieku XIX Kębłowo leżało w powiecie babimojskim, a swoją miejską historię zakończyło w 1883 roku, kiedy decyzją władz  prawa miejskie zostały odebrane. Mieszkańcy Kębłowa  brali czynny udział we wszystkich  powstańczych zrywach  Polaków. Najliczniejszy udział wzięli w  zwycięskim Powstaniu Wielkopolskim, kiedy przyszło im walczyć niepodległość własnej wsi. Mieszkańcy Kębłowa wracając z frontów niemieckich rozrzuconych po całej Europie, z marszu zasilali szeregi żołnierzy Powstania Wielkopolskiego. Na wieść o wybuchu powstania w dniu 27 grudnia 1918 roku tworzyły się na terenie całej Wielkopolski samorzutnie oddziały powstańcze uzupełniane żołnierzami wracającymi z frontu, przymusowo wcielonymi do armii pruskiej. Interesującym epizodem powstania, chociaż brzemiennym w skutki, było utworzenie w dniu 6.I.1919 roku Republiki Świętno.

W Kębłowie dobrze prosperowała założona pod koniec XIX wieku Fabryka Maszyn Rolniczych należąca do Roberta Marcinowskiego. W fabryce tej czynna była odlewnia żeliwa, kuźnia i warsztaty ślusarskie, a zatrudnienie znalazło wielu mieszkańców Kębłowa i okolicy. Produkowane wyroby wywożone były koleją, a właściciel swoim zaangażowaniem przyczynił się do budowy linii kolejowej na odcinku Wolsztyn - Nowa Sól. Robert Marcinowski  dbał o sprawy socjalne swoich pracowników. Kolejny właściciel - Izydor Szymyślik  założył orkiestrę, której członkami byli zatrudnieni w fabryce robotnicy.