O nas
Kębłowo położone jest na zachodnich krańcach Wielkopolski, wśród łąk, pól i lasów, w odległości 10 km na południe od Wolsztyna. Na południowych obrzeżach płynie Północny Kanał Obry, który ujarzmia wody naszej nizinnej rzeki Obry.
Według meldunku na dzień:
- 18 grudnia 2003 roku było 1811 mieszkańców
- 31 grudnia 2005 roku było 1830 mieszkańców.
- 1 stycznia 2009 roku było 1850 mieszkańców.
Niektóre dane odnośnie areału:
Grunty orne ok. 950 ha
Łąki i pastwiska ok. 300 ha
Lasy i tereny zadrzewione ok. 1.300 ha
Drogi ok. 70 ha
Pod zabudową ok. 47 ha
Wody ok. 27 ha
Nieużytki ok. 20 ha
Waldemar Baer - Sołtys
Skład Rady Sołeckiej:
1. Alicja Łukaszewska, 2. Hanna Matykowska, 3. Andrzej Rogozinski, 4. Waldemar Spławski, 5. Tomasz Babuszkiewicz, 6. Michał Rogoziński, 7. Marek Sawicki, 8. Sylwester Lewandowski
> Wspomnienie o Bogdanie Świetlińskim
Herb Kębłowa - św. Bartłomiej Apostoł
Na przestrzeni ostatnich 20 - 30 lat można zaobserwować stopniowe odchodzenie od zawodu rolnika i utrzymywania się wyłącznie z pracy na roli. Coraz więcej młodych ludzi decyduje się na pracę poza rolnictwem. Postęp cywilizacyjny i zmiany ekonomiczne dokonujące się w kraju nie omijają naszej wsi, przez co wymuszają szukanie innych, nowych źródeł utrzymania. W Kębłowie zawsze istniało rzemiosło nastawione usługowo względem rolnictwa. Bezpośrednio po II Wojnie Światowej nie było klimatu sprzyjającego rozwojowi prywatnej własności, zamykano prywatne piekarnie, rzeźnictwa, młyny, sklepy i restauracje. Ten trudny okres przetrwali u nas nieliczni rzemieślnicy. Dopiero w ostatnich dwóch dekadach powstały prywatne firmy, co sprzyja zwiększeniu ilości nowych miejsc pracy w naszej wsi. Następują zmiany na korzyść, na lepsze, co widać na ulicach i w obejściach.
Jednym z największych problemów rolników jest obniżające się lustro wody gruntowej, czyli stepowienie. W trudnych czasach transformacji ustrojowych nastąpił chaos w gospodarowaniu wodami rzeki Obry oraz brak nadzoru ze strony urzędów i instytucji w kwestii regulowania poziomu wody w sieci kanałów i rowów melioracyjnych. (patrz: Galeria - Przyroda) Rolnicy nasi gospodarują na słabych glebach V i VI klasy stosując metody tradycyjne zarówno w produkcji roślinnej jak i zwierzęcej. Głównym atutem miejscowego rolnictwa jest produkowana tutaj ZDROWA ŻYWNOŚĆ dzięki stosowaniu pasz opartych na śrutach zbożowych i stosowaniu niewielkich ilości nawozów sztucznych. Za wyprodukowaną u nas żywność i po właściwym jej wypromowaniu z logo KĘBŁOWO nasi rolnicy mogliby osiągnąć znaczące dochody. Źródeł utrzymania szuka się u nas w specjalistycznej produkcji rolnej, z czego na czołowe miejsce wysuwa się uprawa pieczarek i szparagów. W niedalekiej przyszłości zabraknie siły roboczej, szczególnie kobiet, do takich prac, jak zbiór szparagów i pieczarek.
Innym atutem Kębłowa jest bezpośrednie sąsiedztwo lasów i borów mających połączenie z kompleksami leśnymi Ziemi Lubuskiej. W Kębłowie jest ciągle żywa wielkopolska kultura ludowa, tutaj starsi i młodzi potrafią zatańczyć mazura, oberka, krakowiaka i poloneza. W Kębłowie można śpiewać z Zespołem Pieśni i Tańca „Kębłowo” ludowe piosenki wywodzące się z regionów całego kraju. Wśród mieszkańców nadal żywa jest piękna gwara wielkopolska.
Z okresu PRL-u nasza wieś na tle innych miejscowości regionu wyszła bardzo zaniedbana pod względem infrastruktury komunalnej. Centralne zarządzanie nie sprzyjało rozwojowi takich wsi jak Kębłowo, położonych w oddaleniu od uczęszczanych szlaków komunikacyjnych.
W połowie lat 60-tych na terenie kraju prowadzono akcję budowy szkół pod hasłem "Tysiąc szkół na tysiąclecie". Dla mieszkańców Kębłowa zapaliła się iskierka nadziei na poprawę warunków lokalowych szkoły podstawowej. Przez kilka kolejnych lat prowadzone były wśród mieszkańców obowiązkowe zbiórki pieniężne na budowę nowoczesnej szkoły w Kębłowie, ale zebrane środki zasiliły budowę "tysiąclatki" w innej miejscowości naszego powiatu. Wyż demograficzny lat 70-tych zmusił władze powiatowe do wykonania remontu kapitalnego XIX wiecznego budynku szkolnego przy ul. Wolsztyńskiej, w wyniku czego nauka w Szkole Podstawowej w Kębłowie odbywa się w dwóch oddalonych od siebie budynkach. Trudna sytuacja lokalowa szkoły na krótki czas uległa poprawie. Od 1999 roku, czyli po kolejnej reformie oświaty funkcjonuje Gimnazjum.
Przy wjeździe do Kębłowa od strony Wolsztyna przez wiele lat funkcjonowała Wytwórnia Mas Bitumicznych należąca do Rejonu Dróg Publicznych w Wolsztynie, która na bazie miejscowej kopalni żwiru produkowała masy bitumiczne na budowy dróg w całym województwie zielonogórskim. W tym czasie w obrębie naszej wsi nie zbudowano ani 1 metra drogi o nawierzchni bitumicznej, a wręcz przeciwnie, przejazd ciężkiego sprzętu Rejonu Dróg powodował dewastację dróg istniejących.
W Kębłowie okresu PRL-u wioska miała jeszcze jedną "perełkę". W bezpośrednim sąsiedztwie zabudowań mieszkalnych, w wyrobisku po żwirowym władze powiatowe utworzyły wysypisko śmieci dla całego powiatu, które było eksploatowane również przez firmy z innych powiatów. Decyzja władz powiatowych była ze wszech miar karygodna głównie ze względu na to, że przepuszczalnego podłoża (żwir) nie zabezpieczono izolacją w jakikolwiek, nawet najprostszy sposób. Sytuacja w całej gminie zaczęła zmierzać ku lepszemu wraz z odrodzeniem się samorządów lokalnych. Wiosną 1990 roku mieszkańcy na zebraniu wiejskim wybrali swojego kandydata na radnego do pierwszych władz samorządu lokalnego, którym został 25-letni wówczas Andrzej Rogoziński. W wyniku przeprowadzonych 25.05.1990 roku wyborów do Rady Miasta i Gminy w Wolsztynie p. Andrzej Rogoziński uzyskał mandat radnego, a już w miesiąc później wszedł w skład Zarządu Miasta Wolsztyna.
Zmiany polityczne w kraju spowodowały, że w lata 90-te wkroczyliśmy z nowymi nadziejami i wieloma sprawami pilnymi do załatwienia. Wieloletnie zaniedbania w infrastrukturze gminy nie były łatwe do usunięcia. Potrzebne było gospodarskie spojrzenie władz na całą gminę i wygospodarowanie znacznych funduszy na realizację trudnych inwestycji. W Kębłowie inwestycje rozpoczęto od położenia w 1991 roku dywanika z masy bitumicznej na ulicy Nowej, przy której usytuowany jest Dom Kultury i siedziba Ochotniczej Straży Pożarnej. W roku 1993 wykonane zostało oświetlenie ul. Wodnej, zmodernizowano odcinek ul. Wolsztyńskiej na długości 0,4 km, oraz przeprowadzono największą inwestycję tego roku, jaką była gazyfikacja całej wsi. Powołany został Społeczny Komitet Budowy Gazociągu, a mieszkańcy opodatkowali się na tą okoliczność, czym partycypowali w kosztach inwestycji. Zgazyfikowanie wsi przyczyniło się do zmniejszenia emisji szkodliwych substancji do atmosfery. Każde gospodarstwo wyposażone zostało w kubły do śmieci, które opróżniane są regularnie przez wyspecjalizowane przedsiębiorstwo. Ponadto wieś wyposażona jest w kubły na odpady segregowane.
Z powodu złego stanu nawierzchni ulic PKS zapowiedziała zawieszenie komunikacji autobusowej do Kębłowa, dlatego pilna i niezbędną inwestycją 1994 roku na terenie wsi było wykonanie nawierzchni asfaltowej na istniejącym bruku na ul. Rauera i wokół Rynku o długości 0.45 km. W roku następnym wykonany został chodnik dookoła Rynku, ca 330 m2, oraz miała miejsce modernizacja odcinka ul. Wolsztyńskiej, w czym partycypowały władze gminy. W roku 1996 położona została warstwa ścieralna na wykonanym uprzednio odcinku ul. Rauera. Kolejna wielka inwestycja zbliżała się do naszej wsi. W latach 1997 - 1998 zbudowana została magistrala wodociągowa na odcinku 2,7 km, a w latach 1999 - 2000 wykonano sieć wodociągową na terenie wsi. Mieszkańcy ponownie powołali Społeczny Komitet Budowy Wodociągu i partycypowali w kosztach inwestycji, której rezultatem jest zaopatrzenie gospodarstw domowych w zdrową wodę. Wieś Kębłowo zaopatrywana jest z tych samych ujęć wody pitnej z których korzysta Wolsztyn.
Z wielkim uznaniem mieszkańców spotkała się inicjatywa budowy sali sportowej wraz zapleczem. Inwestycja ta miała miejsce w latach 1997 - 1999. W pomieszczeniach przylegających do sali sportowej mieści się obecnie Gimnazjum. W roku 2000 cała wieś włączona została do sieci telefonicznej, z czego skorzystała większość mieszkańców. Oświetlenie uliczne na Koloni wykonywano w dwóch etapach, w roku 2000 i 2002. W roku 2002 zmodernizowana została kotłownia w Szkole Podstawowej przy ul. Rauera. W latach 2001 - 2002 przeprowadzono pierwszy etap budowy kanalizacji z której korzysta cała wsi.
Włączenie naszej wsi w infrastrukturę gminną spowodowało, że w ostatnich latach dynamicznie rozwija się budownictwo jednorodzinne, wiele domów zostało zmodernizowanych. Sprawy, których szybkiego załatwienia oczekują mieszkańcy Kębłowa, to potrzeba zbudowania nowoczesnej sieci dróg w obrębie wioski jak i w całym powiecie. Sprawą bardzo istotną w aspekcie bezpieczeństwa drogowego jest konieczność zbudowania obwodnicy Kębłowa. Dla rodziców wychowujących dzieci wielkim ułatwieniem byłoby uruchomienie przedszkola. Równie ważną sprawą do załatwienia jest brak lekarza rodzinnego i stomatologa.
Kolejnym punktem godnym rozwinięcia jest agroturystyka. Gospodarstwa rolne mają do zaoferowania turystom zdrową, świeżą żywność, bliski kontakt naturą i inne atrakcje, jednak ta dziedzina wymaga pilnego wsparcia ze strony Ośrodka Doradztwa Rolniczego.
Wiadomo, że wielkie fundusze unijne mogą wesprzeć każdą działalność w naszej wsi, a przez to może nastąpić zniwelowanie kolejnych różnic cywilizacyjnych dzielących nas od liberalnych krajów Europy Zachodniej.
Jest wiele interesujących wątków dotyczących rozwoju naszej wsi. Jednym z nich są szlaki turystyczne nie odkryte jeszcze przez władze gminy, a które godne są popularyzacji. Należą do nich szlaki: cystersów (Obra – Kębłowo - Przemęt), husytów ( Zbąszyn – Kębłowo – Wroniawy) i średniowieczny szlak handlowy (Grodzisk - Kębłowo – Głogów oraz Grodzisk – Kębłowo - Krosno Odrzańskie).
mapa z połowy XIX wieku
Ostatnie 12 lat przybliżyło naszą wieś do świata cywilizowanego. Jeszcze nigdy dotąd żadne władze w tak krótkim czasie nie zrobiły tak wiele dla mieszkańców Kębłowa. Wszystkie przedstawione wyżej sukcesy powodują, że w przyszłość kębłowianie patrzą z optymizmem, jednak z pewnym zatroskaniem myślą o właściwym poziomie dochodów osobistych, które pozwalałyby na spokojne korzystanie z dóbr cywilizacyjnych.
Zdjęcia zamieszczone na naszej stronie pochodzą z albumów rodzinnych mieszkańców Kębłowa, z zasobów Domu Kultury w Kębłowie, Kroniki LZS w Kębłowie, Muzeum Regionalnego w Wolsztynie, Danuty Rogozińskiej – Rzepy i Romana Rzepy - redaktorów gazety „Dzień Wolsztyński”, Głosu Wolsztyńskiego, oraz Damiana Sarbaka .
Napisał: Bogdan Świetliński
Kębłowo, 1.07.2006
